Sevgiyi taşıdı beyaz güvercinler,
Tılsımlı vadilerden zamana…
İşittim taa eskilerden,
Âsânın taşa vuran sesini.
Bilin ki çağlayan gönül pınarıydı.
Taşıdı köpük köpük “hiç”liği büyük bir ummana;
Kaynadı umman, kaynattı kainatı.
Dil hemen dönsün çaresiz Harun’un belagati.
Yokluğa mahkum olur “yokluk”,
Gönüllere akarsa o pınar eğer.
İnerse oradan kalbe katreler,
Kadim karanlıklar işte o zaman sona erer..
