Bohem

Zihin bakarken yazar nesirce,

Bir mânâ, bir tasvir, bir isim: İnsan.

Serüvenin ilk adımı pıhtı bir kan.

Sen; heybemde bir yumak azığım.

Artık delinmiş dibi vebal taşıyan küfemin.

Sanki bin zemheri esti yüreğimize.

Belki Arim Seli aktı Sebeliler gibi üzerimize?

Yazmayan kalem, söylemeyen dil,

Okunmuyor artık inanki alfabe...

Sen Havva, ben Âdemoğlu..

İrade: Miskin bir mahkûm,

Duygular: çıplak bir aygırın sırtında,

Bizi zamansız bir kıvılcım tutuşturdu.

Şeytanın dürtüleri: meyve şirin nefis kâfir.

Bütün âkitleri feshettim artık.

Mistik bir derviş ve hayat: Sefil.

Maddeme icra koysun bütün “Ben”ler

Onları deşifre edeceğim bugünden gayri!

Bir günlük ve bir tirajlı gazetemde okuyacağım,

Karanlık bir sokak lambası altında.

Orkestra şefim ve geceler..  ve bekçiler,

Dökülen kelimelere eşlik etsinler.

Düşman çatlatsın nefsim, bir de şeytan.

Ömür bekaya koşsun, zaman intikamını alsın,

Ölüm bizim olsun, yarın size kalsın.

Mutluyuz… mutlusunuz..  mutlular

Er kişi niyetine…