Gün Olur

Gün olur;

            merdiven olur bulutlar semaya.

Gün olur;

            boyumu aşar yer..

Kayar toprak ayaklarımın altından,

Sürüklenirim ellerim ayak bileklerinde.

Son gördüğüm şey: gülen bir çocuk

Çocuk yüzlü sevgili..

Güney rüzgârlarına hasret, tıpkı;

              yüreği nem tutmuş duvarlarım gibi..

Şimdi yüzüm göğe bakar.

Gök: karanlık bir sema.. 

Toprak;

Yatar bedenim toprakta kendi boyunca ...

Bir dünya;.. toprak.

                 Topraktan bir dünya..

Cesedim doğmaya hasret;

Bir tohum gibi bekler  mevsimini....

Gün olur... 

Güney rüzgarları ısıtır yüzümü

Uzatırım elimi dışarı: Bir filiz.. iki yaprak.

Yeniden taze bir nefes gibi solurum;

                                                    Sevdaları.

Yağan yağmurda ıslanır bedenim huşu ile,

Nem kokar toprak, duvarlarım gibi..

Gün olur bir emir, bir siren bir “sûr”,

Ne toprak, ne su ne sevda,

Hür olur maddeden ruh;

                                   Hür olur